استفاده از تکلیف منزل در روان درمانی؛ مشکلات و کاستی‌ها در اجرا

تکلیف منزل عبارت است از فعالیت‌هایی که در بین جلسات درمانی انجام می‌شود و با اهداف جلسات درمان مرتبط است (کازانتزیس، دین، 1999). تکلیف یکی از استراتژی‌های بالینی رایج در بسیاری از درمان‌های روان‌شناختی است و چندین دهه است که اهمیت آن در روان‌درمانی شناخته شده است، تا جایی که به گفته‌ی هرزبرگ استفاده از تکلیف اولین موضوعی بود که در طی هفتاد سال گذشته در متون روان‌شناسی مستند شد. به عقیده‌ی کازانتزیس، تکلیف منزل یک راهبرد مهم برای خلق فرصت‌ها‌ی لازم جهت به کارگیری مهارت‌های فراگرفته شده در جلسات درمان است (ویلیام او داناهو، 2009).   بر اساس پژوهش‌های انجام شده، درصد قابل توجهی از روان‌درمانگران، در کار خود از تکلیف منزل استفاده می‌کنند (کازانتزیس، بوش، رونان، مریک، 2007). مطالعات و پژوهش‌های اخیر نشان داده‌اند که بین انجام تکلیف و کاهش نشانه‌ها ارتباطی مستقیم وجود دارد. بر اساس شواهد تجربی، مراجعانی که تکلیف منزل انجام می‌دهند، بهتر از درمان نتیجه می‌گیرند (ویلیام او داناهو، 2009). قابل ذکر است که تکلیف منزل ویژگی بارز و ممتاز هیچ‌یک از رویکردها یا تخصص‌های روان‌درمانی نیست؛ گرچه درمانگرانی که رویکرد رفتاری- شناختی دارند، بیشتر از سایرین به بیماران خود تکلیف می‌دهند. در واقع تکلیف منزل، ویژگی مهم و هسته ای رفتاردرمانی شناختی به شمار می‌رود (بک، 1976). اما با وجود توجه تئوریک گسترده به تکلیف، در مورد به کارگیری تکلیف منزل در کار بالینی اطلاعات و شناخت نسبتاً کمی وجود دارد. با اینکه تکلیف منزل به عنوان جزء جدایی‌ناپذیر درمان رفتاری شناختی تأثیر مثبتی دارد و با اینکه پتانسیل آن بیشتر از تأثیر جاری آن است، موانع متعددی وجود دارند که می‌توانند تأثیر بالقوه، مثبت و نافذ استفاده از تکلیف منزل را محدود کنند.